Το φεγγάρι αποτέλεσε και αποτελεί για την ανθρωπότητα ένα παγκόσμιο και διαχρονικό πνευματικό σύμβολο. Η σημαντική επιρροή του αναγνωρίσθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων και αποτυπώθηκε στις λατρείες όλων των λαών, καθώς και στην πανάρχαια τέχνη-επιστήμη της αστρολογίας.
Ο γνωστός ψυχολόγος Καρλ Γιουνγκ, υποστήριζε ότι τα μυθολογικά αρχέτυπα είναι χαραγμένα στο Συλλογικό Ασυνείδητο της ανθρωπότητας. «Μόνο οι άνθρωποι που κατανοούν τον εαυτό τους και τα αρχέτυπα», έλεγε, «μπορούν ν’ αποφύγουν τον πόνο που νοιώθουν όταν ξαναζούν τυφλά τους μύθους». Οι αστρολόγοι πιστεύουν ότι οι πλανήτες προσφέρουν μια οδό σ’ αυτή την κατανόηση.
«Το φεγγάρι τη νύχτα, ο Ήλιος την ημέρα.
Ακόμα κι οι ανόητοι τακτοποιούν τη ζωή,
σύμφωνα, μ’ αυτά τα άστρα.
Δίχως όρια είναι ο Κόσμος, αμέτρητα τα χρώματα Φωτός.»
Μορύα
Οι αστρολόγοι πίστευαν, για χιλιάδες χρόνια, ότι οι κινήσεις των πλανητών συνέπιπταν με τις εκδηλώσεις των ίδιων των αρχετυπικών στοιχείων στη ζωή των ανθρώπινων υπάρξεων. Οι θέσεις των ουράνιων σωμάτων κατά το χρόνο της γέννησης ενός ατόμου και κατά τα μετέπειτα κρίσιμα στάδια της ζωής του, θεωρούνταν ως κάτι παραπάνω από συμβολικές. Ήταν συγχρονισμένες με τις δυνάμεις που μορφοποιούσαν τη ζωή, κατά τρόπο χρήσιμο εξελικτικά αν γίνονταν κατανοητές και επώδυνο αν δεν μπορούσε κανείς να τις προβλέψει σωστά.
Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, το φεγγάρι ή αλλιώς η Σελήνη, ήταν κόρη του Τιτάνα Υπερίωνα και της Τιτάνισας Θείας, ενώ είχε αδέλφια της τον Ήλιο και την Ηώ (Αυγή). Εναλλακτικά αναφέρεται ότι πατέρας της ήταν ο Ήλιος ή και ότι γονείς της ήταν ο Δίας και η Λητώ.
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι φαντάζονταν τη Σελήνη, να οδηγεί και αυτή άρμα όπως και ο αδελφός της ο Ήλιος, το οποίο έσερναν αγελάδες ή ταύροι, ίσως λόγω της ομοιότητας του μηνίσκου της Σελήνης (του μισοφέγγαρου) με τα κέρατα της αγελάδας. Άλλες φορές απεικονιζόταν καβάλα σε έναν ταύρο ή ανεβασμένη σε ένα άλογο, σε ένα μουλάρι, σε ένα ελάφι ή σε ένα κατσίκι. Μερικές φορές είχε φτερά και οδηγούσε ένα άρμα που το έσερναν δύο άλογα. Έχει διατυπωθεί η υπόθεση, ότι απεικονιζόταν έτσι στο δυτικό αέτωμα του Θησείου, ενώ είναι βέβαιο πως την είχε παραστήσει έτσι ο Φειδίας στις μετώπες του Παρθενώνα. Πολλές ήταν οι ερωτικές περιπέτειες της Σελήνης, σύμφωνα με τη μυθολογία. Από την ένωσή της με τον Ήλιο γεννήθηκαν οι Ώρες και από την ένωσή της με τον Δία, η Πανδία, η Νεμέα και η Έρση, Αναφέρεται επίσης, σε μία αρκαδική παράδοση, ότι ο Πάνας ξελόγιασε τη Σελήνη και της χάρισε ένα κοπάδι λευκά βόδια. Έσμιξε ακόμα με τον Αέρα και γέννησε μια κόρη, τη Δρόσο. Ο μεγάλος της έρωτας ήταν ένα όμορφο αγόρι, ο βοσκός και πρίγκιπας Ενδυμίωνας, ο οποίος κέρδισε την αιώνια νεότητα και αθανασία από το Δία, μπαίνοντας σε μία κατάσταση αιώνιου ύπνου, σε μια σπηλιά του όρους Λάτμου. Εκεί κατέβαινε η Σελήνη και τον έβλεπε και από την ένωσή της με τον Ενδυμίωνα, γεννήθηκαν πενήντα θυγατέρες. Συχνά στο ίδιο όρος συναντούσε και τη θεά ‘Aρτεμη καθώς εκεί βρισκόταν ένας από τους σημαντικότερους ναούς της. Μάλιστα σε κάποια από τις συναντήσεις τους, η θεά ‘Aρτεμη είδε έτσι όπως φώτιζε η Σελήνη, μέσα στο βυθό της θάλασσας ένα μικρό νησί, το οποίο ερωτεύτηκε και θέλησε να το κάνει δικό της, πράγμα που κατάφερε χάρη στη θεϊκή δύναμη του Δία. Έτσι αναδύθηκε από το βυθό, η νήσος Πάτμος, ενώ ο αδελφός της Σελήνης, ο Ήλιος, στέγνωσε το νησί δίνοντάς του ζωή.
Στις δυτικές περιοχές της Ασίας την ονόμαζαν Μεγάλη Μητέρα ή θεά Συρία. Μια από τις αρχαιότερες ήταν η Βαβυλωνιακή Ιστάρ με το γιο της Ταμμούζ. Η Αστάρτη ή ‘Aσταρτ, ήταν η μορφή της Μεγάλης Θεάς, που λάτρευαν οι Χαναναίοι, οι Εβραίοι και οι Φοίνικες. Η Σελήνη συνδέθηκε ακόμα με τη Λούνα και την Ντιάνα των Ρωμαίων, με τη Νάνα των Χαλδαίων, με τη Κεριντγουέην των Δρυίδων, με την Σιν των Βαβυλωνίων, με την Λίλιθ των Ιουδαίων, με την Ίσιδα των Αιγυπτίων.
Στην Αίγυπτο μια από τις αρχικές μορφές της σεληνιακής θεάς – Ίσιδας ήταν η Ίσις-Νετ, που ήταν άντρας και γυναίκα. Το όνομα της Ίσιδας σήμαινε «αρχαία», αλλά την αποκαλούσαν επίσης Μαάτ δηλαδή «Γνώση» ή «Σοφία». Η Ίσιδα, ως Μαάτ, ήταν η αρχαία σοφία, η έμφυτη εσωτερική ικανότητα να ακολουθεί κανείς τη φύση των πραγμάτων τόσο στην παρούσα τους μορφή, όσο και στην αναπόφευκτη εξέλιξη τους. Ήταν η σοφία του ένστικτου. Το φάρμακο της Ίσιδας για την αθανασία το ονόμαζαν «μόλυ» και πίστευαν ότι ήταν το ίδιο με το «σόμα» ή το «χοάμα» (πνεύμα), το ποτό που έδινε το φεγγαρόδεντρο. Ήταν επίσης η Ίσιδα, η ‘Aθωρ, η Θεά-Αγελάδα και στην τριπλή όψη της ήταν η Ίσιδα μαζί με τον Όσιρι και τον Ώρο. Ο Πλούταρχος στο έργο του «Ίσις και Όσιρις» μας λέει: «Οι Αιγύπτιοι Ιερείς λένε ότι η Σελήνη, είναι η Μητέρα του Σύμπαντος, που περιλαμβάνει τη Γη, και σε μερικούς τόπους, επίσης τον Ήλιο, επειδή ο γιος της σεληνιακής μητέρας, είναι άλλοτε ένας σεληνιακός θεός και άλλοτε ο ηλιακός θεός».
Η Σελήνη ανέκαθεν θεωρείτο ως η βασίλισσα της νύχτας, καθώς σε αντίθεση με τον Ήλιο, εμφανίζεται με πλήρη μεγαλοπρέπεια τη νύχτα στον έναστρο ουρανό. Οι αρχαίοι λαοί έβλεπαν τη Σελήνη ως ένα ουράνιο σώμα που είχε την πιο στενή σχέση με το σκοτάδι και σαν ένα σώμα που δε διέσχιζε μόνο τον ουρανό, αλλά και τα βαθιά υπόγεια νερά. Η πανάρχαια συσχέτιση της γονιμότητας με τη Σελήνη εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και σήμερα σε διάφορες φυλές του κόσμου, διαμορφώνοντας ποικίλα έθιμα και παραδοσιακές πρακτικές. Ενδεικτικά αναφέροντας, ακόμη και σήμερα γυναίκες πρωτόγονων φυλών στη Γροιλανδία δεν κοιτούν το φεγγάρι και δεν κοιμούνται ανάσκελα πριν να φτύσουν πρώτα και μετά να τρίψουν το σάλιο τους πάνω στο στομάχι τους, για να μη μείνουν έγκυες από το φεγγάρι. Επίσης, οι Νιγηριανές πιστεύουν ότι για την αναπαραγωγή δε χρειάζεται ο σύζυγος, εφόσον η Μεγάλη Μητέρα Σελήνη στέλνει το Πουλί του Φεγγαριού στη Γη για να φέρει μωρά στις γυναίκες. Οι Ινδιάνες Μητέρες του Μεξικού, προτείνουν τα μωρά τους στη Νέα Σελήνη και ικετεύουν τη Μητέρα Σελήνη να δώσει στα παιδιά τους μια ζωή συνεχώς ανανεωμένη σαν τη δική της. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η Σελήνη ασκούσε επιρροή σε πολλούς διαφορετικούς τομείς. Πίστευαν ότι σε αυτήν οφειλόταν η δροσιά, και ότι επηρέαζε την έμμηνο ρύση των γυναικών αλλά και τον τοκετό. Επιπλέον, ότι σχετιζόταν με την ανάπτυξη των φυτών, ότι επηρέαζε τα ζώα και πως η καλή ή κακή υγεία των ανθρώπων εξαρτιόταν από αυτήν. Κι ότι ήταν η Σελήνη θεά του Έρωτα, ενώ ένωση της με τον Ήλιο αποτελούσε το πρότυπο του γάμου. Οι Σπαρτιάτες έδιναν ιδιαίτερη βαρύτητα στις φάσεις του φεγγαριού κατά την προετοιμασία των στρατιωτικών τους επιχειρήσεων και υπήρχε κοντά στην πόλη Θαλάμαι μαντείο της Ινώς ή της Πασιφάης, όπου και διανυκτέρευαν οι ενδιαφερόμενοι όταν ήθελαν να πάρουν ονειρομαντικές συμβουλές από τη θεά Σελήνη. Οι Αθηναίοι προσέφεραν στη Σελήνη τις λεγόμενες νηφάλιες σπονδές («σελήνες»). Ίχνη λατρείας της Σελήνης βρίσκουμε και σε πολλές ελληνικές αποικίες, ιδιαίτερα στην Αλεξάνδρεια, τη Ρόδο και την Ηράκλεια.
«…η Σελήνη μοιάζει με το σώμα του ανθρώπου,
φέρνει κάτω στη Γη τη δόξα των άλλων πλανητών,
που κάνει τη Γη να γεννά, όλα τα δημιουργήματα,
τα οποία περπατούν στην επιφάνειά της.»
Αμπραάμ Αρενεζια
Κολιέ φεγγάρι από ορείχαλκο με σμάλτο, καδένα ή κορδόνι
Διαθέσιμα στο OlgaLovesJewels στα συνεργαζόμενα καταστήματα και στα eshops τους
Stay Tuned
Cons
facebook Όλγα Κανδαράκη Κοσμήματα
Instagram Olga Kandaraki Jewels
via Web
